معلّمین در یک جامعه طبقاتی، فاقد ابزار کار و سرمایه بوده و بعنوان فروشنده نیروی عمدتا فکری و کمتر یدی خود فعالیت و زندگی می‌کنند. معلّمین فاقد سرمایه، ساختمان‌ها، تجهیزات آموزشی، نظامهای برنامه‌ریزی، تهیه و تدوین سیستم آموزشی می‌باشند. معلمین در واقع همه دارای یک کارفرما و آنهم دولت بوده که با توجه به آنکه دولت نیز می‌بایست نهادی برآمده از ملت باشد، پس دولتها در واقع دارای شرکای اجتماعی از جمله « جامعه » (مردم) و «کارکنان » (معلمین و کادرهای اداری) هستند. طبق اصل سی قانون اساسی آموزش در ایران رایگان و توسط دولت انجام می‌شود و اگر دولت خارج از این اصل عمل نماید، در واقع از انجام وظایف اساسی خود سر باز زده و مشروعیت عملکرد خود را زیر سئوال می‌برد
لینک دانلود :
